به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پیام گلستان همزمان با دوره ی نخست شورا های اسلامی شهر،با چراغ سبز برخی اعضای وقت شورای اول شهر گلستان، مسیر پیش بینی شده برای کمربندی اولیه این شهر مورد حجوم سازندگان قرار گرفت و همه ان تبدیل به خانه های ریزدانه شد.

اینطوری بود که اولین قدم ها و امیدها برای داشتن کمربندی در شهر گلستان به یاس و ناامیدی گرایید و بدون تردید گناه ان گردن شورای وقت است.

چندسال بعد اما طرحی جایگزین کمربندی شد که در چهارچوب های فنی هیچوقت نمی توان تعریف (کمربندی)را به ان نسبت داد اما در همان قواره های (کنارگذر)خود هم می توانست کور سوی امید برای نجات جاده ساوه از ترافیک های وحشتناک باشد.

این طرح هم در طول بیست سال گذشته چندان حرکتی به خود ندید تا شش سال پیش در دوران یکی از شهرداران سابق گلستان کار تا جاهای مطلوبی پیش رفت اما این پروژه هم بعد از تغییرات مدیریتی مثل خیلی از کارهای مهم و بزرگ متوقف ماند و وارد فاز لاک پشتی شدو حالا بعد از گذشت سالها هنوز معلوم نیست کی به سرانجام می رسد.

نشانه ی بارز این مدل کم سرعت کار اجرایی همین بود که همزمان با حضور اخرین سرپرست شهرداری گلستان کلنگ تقاطع غیرهمسطح مسیر این کنارگذر برزمین خورد اما در همان حد کلنگ زدن ،کار اجرایی به خود دید و رها شد.

در این مسیر بیش از یکصدو بیست ملک معارض وجود دارد که باید تملک یا توافق شود.هزینه های مورد نیاز برای این کار انقدر زیاد است که حتی بیست و هفت میلیارد تومان تخصص یافته در بودجه ی امسال شورا و شهرداری هم کفاف نمی دهد اما انچه مبهم مانده این است که چرا با همین مقدار بودجه هم هیچ کاری صورت نمی گیرد و خبری از پیشرفت پروژه حتی به اندازه ی یک درصد هم نیست.

حالا دو سوال اساسی ذهن شهروندان را به خود درگیر می کند.اول این که چرا همین پروژه نیم بند کنار گذر که قرار است نقش چسب زخم و مرهم موقف را بازی کند رها شده و در دو سال اخیر هیچ عملیات جدی روی ان انجام نگرفته است.

سوال بعدی که خیلی هم اساسی تر است برمی گردد به دستاوردهای جوانگرایی در شورای شهر.مردم می پرسند به جز دستاورد جوانی و خامی اعضای شورای شهر گلستان ،دیگر چه نتیجه ای حضور این جماعت بی تجربه داشته که ملت خبر ندارند؟

کمترین چیزی ک انتظار می رفت با حضور این جوانان شکل بگیرد این بود که مهم ترین دغدغه های مردم و توسعه ی اجتماعی و زیرساختی شهرگلستان حداقل مورد مطالعه قراربگیرد تا یک سند روشن و عملیاتی پیش روی ایندگان  و مدیران فعلی باشد.

معلوم نیست چرا مشکلات به این بزرگی هیچوقت جزو الویتهای حضرات نبوده و نیست …