به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پیام گلستان در حال مرور فیلم های قدیمی بودیم که به فیلمی از ورزشگاه 12 هزار نفری  آزادی  رسیدیم.فیلم را سال 92 برداشته بودیم . ان زمان که روحانی برای سخنرانی انتخاباتی به ورزشگاهی امده بود که مردم سال ها در ان شاهد افتخار افرینی ملی پوشان والیبال ایران بودند. شوری به پا بود. همه باهم سرودهای ملی میخواندند و از شعارهای انتخاباتی حسن روحانی حمایت می کردند.همان جوان ها یک ماه تمام ، در خیابان به صورت چهره به چهره مردم را دعوت به حضور در انتخابات می کردند و از آینده روشن می گفتند.

جوانهایی که سا 88 یکبار سرخوردگی را تجربه کرده بودند، اما امید داشتند بازهم از طریق صندق رای به اهداف خود برسند.

همانگونه که جوانان سال 76 با یک اتحاد مثال زدنی به انچه میخواستند رسیدند. البته که فقط جوانها نبودند، اما در این نوشتار میخواهم از جوانان بگویم که این روزها در دانشگاه، مدرسه و خیابان شیوه ی دیگری به غیر از صندوق رای برای شنیده شدن حرف هایشان ، انتخاب کرده اند.

همان هایی که سال 96 هم به میدان امدند و حرف خودرا به کرسی نشاندند که مسیر آینده کشور را مشخص کنند .اما حالا چرا به اینجا رسیده ایم؟

بحران های اجتماعی یکباره اتفاق نمی افتند.این پدیده ها تصادف جاده ای نیستند که به خاطر غفلت یک راننده و یا خرابی یک ماشین به وقوع بپیوندد بلکه علت و معلول های بسیاری دارد که هیچگاه به ان پرداخته نشده است.

سال 1400 اصولگرایان سرخوش از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم بودند. بعد از دو شکست، پیروزی انچه خود بزرگ  می پنداشتند جشن گرفته بودند، اما انها فراموش کرده بودند که برای اولین بار در تاریخ این نظام مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری به زیر 50% رسیده است.

51% مردم در این انتخابات رای ندادند و این درحالی است که سال 96، 26% مردم به پای صندوق رای نیامدند . این هشدار بزرگی بود که دیگر بخش مهمی از جامعه راه تغییر را در صندوق رای نمی بیند.

مردم به این نتیجه رسیدند که دیگر مثلا برای تغییر در وضعیت اقتصادی کشور یا حل مسئله گشت ارشاد نمی توان امید به تغییر دولت ها یا مجلس ها داشت.وضع همانی است که هست.شعارهای انتخاباتی در حد شعار می ماندند و وضع ایران هرروز بدتر از دیروز میشد.

این شکاف را درنکردند و با خودگفتند که در بسیاری از کشورهای دنیا میزان مشارکت در انتخابات بزور به 40% می رسد و این امار برای ایران یک برد بزرگ استو شروع به حماسه سرایی برای ان کردند.البته که این پیروزی با سرخوردگی بزرگ همراه بود.این که امروز جوان دانسگاهی با شدیدترین الفاظ اعتراض خودرا نشان می دهد، ینی دیگر امید به تغییر بنا بر شعارها و وعده ها ندارد.بخوبی به یاد دارد در همان ورزشگاه 12 هزار نفری برای شعار برداشتن گشت ارشاد سوت و کف زده است، اما در عمل هروز شاهد شدیدتر شدن این برخورد پلیسی با یک پدیده فرهنگی شدند.

وقتی قدرت تصمیم گیری درمورد مسائل مهم کشور از دست دولتها خارج شد و شورای مختلف ، برای این مسائل تصمیم گرفتند ، جامعه به این نتیجه رسید که با تغییر دولتها هیچ تغییری در سیاست گذاری ها ایجاد نمی شود،و اش همان اش است و کاسه همان کاسه.

بسیاری از ایرانیان خارج از کشور که این روزها به شدت معترض شرایط کشور هستند، در انتخابات 92 و 96 به طرز عجیبی یکدیگر را دعوت به حضور در انتخابات می کردند تا با تغییر شرایط کشور مسیر بازگشتشان به ایران فراهم شود.همانها امروز هر شنبه شعارمیدهند که نمی شود در جمع انهارا گوش کرد.

جالب اینجاست که بجای درس گرفتن ، به تندروترین افراد جامعه تریبون میدهیم تا در صدا و سیمایی که به عقیده نگارنده هنوز پر مخاطب ترین رسانه ایران است، حاضرشوند و جامعه را عصبانی کنند.کسانی که نقش بسزایی در ناامیدکردن مردم از صندوق رای داشتند.همانهایی که در پارلمان برجام را اتش زدند و امروز براین باورند که گشت ارشاد باید پررتگ تر از گذشته به کار خود ادامه دهد.متعصبینی که همیشه راه گفتگو در کشور را بسته اند و فقط خود را فرزند پیامبر می دانند و دیگران را کافر خطاب می کنند.

بله، اعتراضات امروز ایران ، حاصل یک ناامیدی بزرگ است . نا امیدی از صندوق رای! و این هنر بزرگی بود که مردم امیدوار به تغییر را ، تبدیل به سرخوردگانی کردیم که امیدکمی به فردا دارند . در همین جامعه ناامید مسئله گشت ارشاد تبدیل به یک اصل می شود و بسیاری از ائمه جمعه هر هفته درباره ان حرف می زدند اما در مورد فساد اقتصادی و فشارگرانی به مردم سکوت می کردند و سعی میکردند نشان دهند همه چیز ارام است و اینها امتحان الهی است! / عصر ایران